De laatste week
Vanmiddag is de huisarts langsgeweest. Mijn klachten zijn verergerd naar veel slapen, geel zien (leverfalen), trillende handen en concentratieproblemen. Hij keek ons zorgelijk aan en sprak de onverbiddelijke woorden dat hij verwacht dat ik binnen week/weken kom te overlijden in mijn slaap.
Regelmatig val ik midden in een zin in slaap, om een paar minuten later wakker te worden en niet meer te weten waar ik was gebleven.
Deze blog typen lukte me ook niet zonder de hulp van Suzan.
Het is surreel om te bedenken dat we een maand geleden nog in Denemarken rondliepen en een ijsje aten en dat ik er over een paar weken gewoon meer zou zijn. Het leven is nog niet af en mijn takenlijst al helemaal niet. De ziekte haalt me in met een snelheid die de camperbus niet kon halen.
Doordat ik overdag veel slaap, lukt het me niet altijd om snachts in bed te slapen. Ik heb heel wat nachten op de bank doorgebracht.
Ons bed in de woonkamer.
Suzan kon het van het weekend niet langer aanzien dat ik in allerlei gekke houdingen op de bank probeerde te slapen, dus heeft ze samen met de kinderen onze matrassen naar beneden gezeuld. Nu kunnen we in elk geval samen slapen. Helemaal ideaal is het nog niet want we liggen best laag. Morgen komt de thuiszorg om een aantal zaken te bespreken waaronder een hoog laag bed in de woonkamer.
Mijn drive om mijn gezin goed achter te laten, ook digitaal, houdt me op de been. Met veel moeite en trillende vingers doe ik meerdere pogingen om in te loggen op mijn laptop. Het frustreert me dat het me niet meer goed lukt.
We hebben de afgelopen jaren veel dingen kunnen doen die we wilden doen en de afgelopen maanden zelfs veel dingen versneld gedaan. Ik denk terug aan verschillende vaartochtjes, fotoshoots, bijzondere dagen uit met ons gezin, alle feestjes die we toch nog konden geven en de kleine momenten die we met kinderen konden beleven. Het gevoel blijft dat we ondanks dat niet alles hebben kunnen doen.
Suzan vroeg me of ik bang ben om te gaan slapen en niet meer wakker zou worden. Bang ben ik niet. Als dat het is, dan is dat het. Ik kan dan alleen maar hopen dat ik alles heb gedaan wat er in mijn macht lag om mijn gezin en de mensen waar ik van hou goed achter te laten.