Mindfuck

Het gaat goed met me. Maar wat een mindfuck, niet te geloven. Elke keer als iemand vraagt hoe het me gaat, voelt het raar om te zeggen dat het goed gaat. Al helemaal als het mensen zijn die ik minder goed ken. Voor mij voelt het soms alsof ze verwachten dat het slecht met me gaat. Dat ik eigenlijk op bed hoor te liggen. Maarja, dat doe ik niet. Ik zit regelmatig op de fiets, scharrel in de tuin, haal boodschappen, speel met de kinderen, enzovoorts. Op het eerste oog is er niks mis.

Nog niet zo lang geleden gingen we er van uit dat het rond deze tijd van het jaar het eind van mijn verhaal zou zijn. Het is gek om te beseffen dat de soort-van houvast die we hadden, nu weer is omgeslagen naar een onzekerheid. Dat wanneer we nadenken over hoe we er nu voor staan, wat dat mogelijk zou kunnen betekenen. Meer afname? Misschien wel genoeg om andere stappen te ondernemen? Hoeveel meer tijd? Herstvakantie, kerst, ons 12½ huwelijksjubileum in januari of nog langer?

Tegelijkertijd weten we ook dat kanker een zeer vernuftige ziekte is. Het kan zich aanpassen en dan ineens weer toe slaan. Niemand die dat kan voorspellen. Afgelopen dinsdag heb ik weer een CT-scan gehad en volgende week gaan we die met de oncoloog bespreken. Hoewel de bloedwaarden eigenlijk alleen maar beter worden (tumormarkers/CEA waren in de laatste gedaald naar 31), blijft het spannend.

Ik weet overigens heus wel dat mensen het fijn vinden als het goed met me gaat. Het zit dan ook tussen mijn oren. Gelukkig kan ik het ook wel los laten en geniet ik van de extra tijd die ik heb gekregen. Maar die mindfuck, die staat wel op mijn lijstje van symptomen van deze ziekte.

Hieronder een paar video's die ik wel informatief vond;

• "Doelgerichte therapie bij kanker", via kanker.nl
• "The Reason Why Cancer is so Hard to Beat", door Kurzgesagt (sowieso een aan te bevelen kanaal)
• "Why is it so hard to cure cancer?", van TED-Ed, door Kyuson Yun