Nieuwe mijlpaal in zicht

Vorige week hebben we de uitslag van de scan, die een week eerder plaats heeft gevonden, te horen gekregen. Ondanks dat er weinig reden was voor zorgen, zaten Suzan en ik met enige spanning te wachten. Wanneer de oncoloog ons ophaalt uit de wachtruimte, zegt hij 'Goed nieuws' voordat we zijn kantoor binnen lopen. De spanning vloeit direct weg.

Als we zitten, opent de arts de foto's van de scan. Op het beeld dat we zien is rechts de vorige scan, links de nieuwe. Het beeld is altijd even oriënteren op wat is wat, maar ik herken ondertussen wel waar het op ingezoomd is, mijn lever. Het is net zoek de tien verschillen, maar voor iemand die niet opgeleid is tot radioloog is het maar lastig te interpreteren. Maar het valt me al gauw op, ik zie niet veel verschil. Dat bevestigt de oncoloog ook.

De ziekte houdt zich gedeisd, de tumoren zijn niet gegroeid, maar ook niet afgenomen. Eind augustus werd nog geconstateerd dat er, ten opzichte van de situatie in april, 37% afname van de uitzaaiingen op mijn lever zichtbaar was. Dat is nu dus nagenoeg hetzelfde gebleven.

"Hoezo is dit goed nieuws?" Ik kan me voorstellen dat je je dat afvraagt. Natuurlijk, we hadden ook graag gezien dat er nóg meer afname is. Maar als je bedenkt hoe ik een paar maand geleden er voor stond, is dit een prachtig resultaat. Mijn houdbaarheidsdatum uitgesteld en op de korte termijn nog niet weer in zicht. De tumormarkers in mijn bloed van +9000 in begin april, nu rond de 15! Tel daarbij de grote afname van de tumoren op mijn lever. Dat hadden we niet van te voren kunnen bedenken.

Voor midden of eind januari wordt een nieuwe scan gepland. Toen de oncoloog dat noemde, kwam het besef, daarmee wordt 2024 ineens een onwerkelijke werkelijkheid. Een nieuwe mijlpaal in zicht, want begin januari zijn Suzan en ik 12½ jaar getrouwd, wat we uiteraard gaan vieren.