Onze mooie Roos

December 2016, een maand die voor ons altijd in het geheugen gegrift staat. We zouden namelijk onze tweede dochter krijgen. Helaas heeft de natuur anders besloten. De komende tijd wil ik vaker schrijven over wat ons overkomen is.

Na een gezonde zwangerschap, een 24-uur durende bevalling en zonder verdere aanwijzing, kwam Lotte Roos zonder te huilen ter wereld. De eerste ogenblikken voel je je superblij om het schepseltje waar je zo naar hebt uitgekeken te zien liggen. Maar dan begint er een nachtmerrie, die we niet voor mogelijk hadden gehouden. Een ogenblik later stond ik trillend op mijn benen toe te kijken hoe het medisch personeel Lotte probeerden te reanimeren, 25 minuten lang. En dan zegt de arts dat ze niks meer kan doen... Terwijl ik het nog niet echt besef, kom ik bij Suzanne, stort in haar armen en zeg haar dat het voorbij is.

Dan, nog geen minuut later, komt er een verpleegster de kamer in rennen; "We hebben een hartslag!!"

Dat moment vergeet ik nooit weer. Je zojuist verbrijzelde hoop is in een klap weer terug en je hangt ondersteboven in de achtbaan. Lotte werd even later naar de afdeling Neonatologie gebracht. In de dagen die daarop volgden, hebben we nog een paar keer op de kop gehangen. Maar uiteindelijk bleek uit een MRI dat Lotte echt geen hersenactiviteit had en werd ons geadviseerd om de behandeling te laten stoppen. Het is een keuze die je als ouder niet wilt maken, nooit. Maar de dagen die we met haar mee hebben kunnen maken, maakte de keuze iets dragelijker. Dankzij de fantastisch liefdevolle verzorging van het personeel op de afdeling, konden we wanneer wilden bij haar langs en hebben we regelmatig met haar mogen buidelen.

Op haar vijfde dag is Lotte Roos tussen ons in overleden. Ze zal voor altijd in onze harten verblijven.