Powermens

Regelmatig krijg ik van mensen het compliment een powervrouw te zijn en juist dat zette me aan het denken. Want bij de term powervrouw denk ik aan andere dingen dan die mensen dan misschien wel bedoelen.

Wanneer ben je een powermens (m/v/×),

.. als je je geliefde kunt laten gaan?
.. als je drie jaar mantelzorgt
.. als je samen met je kinderen in de auto stapt om 600 km op een dag te rijden?
.. als je weer gaat studeren?
.. als je alles op orde hebt?
.. mensen aan elkaar weet te verbinden om de wereld mooier te maken?

Ben je dan ook een powermens als je

.. na een lange dag vol strijd met je kinderen doodmoe en emotioneel leeg op de bank valt?
.. of als je voor de zoveelste keer loopt te snauwen naar je kinderen (omdat ze nooit (vul zelf maar aan)?
.. bij het zien van de stapels schone was gaat huilen en het niet alleen weggewerkt krijgt?
.. midden in de nacht wakker schrikt omdat je de fietsen niet hebt binnengezet (en die dan in halve nakie even gauw binnen zet) Om daarna uren wakker te liggen.

De vraag die me al jaren bezig houdt speelt op dit moment ook weer zo heftig. Wanneer ben je goed genoeg? Als anderen dat vinden, of als je dat zelf kan zien?

Soms denk ik, ik doe allemaal toch maar en daar horen de mooie en minder mooie momenten bij. Maar maakt dat me dat een powermens of gewoon mens?

Andere momenten val ik gewoon moe en verdrietig terug in de bank en is er van al die power weinig over. Misschien zit op het snijvlak van hoop en wanhoop, moed en onmoed, juist wel de power om door te gaan. En morgen weer met frisse moed op te staan en te zien wat de dag brengt