Return of the chemo

Vandaag hebben we een afspraak met de oncoloog. Vorige week heb ik een scan gehad en daar krijgen we nu de uitslag van. We zijn er al een tijdje ons bewust van dat het waarschijnlijk geen goed nieuws zal zijn. Op de vorige scan was al een nieuwe tumor waargenomen en de afgelopen weken hebben we de bloedwaardes weer zien stijgen.

Verwachting en hoop staan ver uit elkaar. We hoopten bij elke bloeduitslag toch weer een daling te zien. Helaas bleek het toch weer elke keer verder te klimmen. Niet eens heel veel, maar toch. Het maakt dat we ons weer beseffen hoe veel reservetijd we hebben gekregen. We hebben een tijdje ons hoofd in het warme zand mogen steken en nu moeten we het er weer uit trekken.

Terug in het kantoortje van de oncoloog, laat hij er geen gras over groeien. Het is inderdaad geen goed nieuws. Een eerder ontdekte nieuwe tumor is gegroeid en er is nóg een nieuwe waargenomen. Het beeld is duidelijk, de behandeling met panitumumab is niet effectief (genoeg) meer.

We hebben het samen over de mogelijkheden. Voortzetten van de huidige kuren heeft geen toegevoegde waarde meer. Er is een mogelijkheid van pillen (ben de naam alweer vergeten), maar daar is maar één of twee procent van de gevallen bij gebaat. Niks doen kan natuurlijk ook. Maar het advies is om te gaan voor een andere chemo, irinotecan.

Met de chemo hopen ze dat de cellen vertraagd kunnen worden. Het is moeilijk te zeggen in hoeverre het effect zal hebben en hoe lang we er mee door kunnen gaan. Hoe mijn lijf en organen er op reageren zullen daar een grote meespelende factor zijn. Met name mijn lever heeft natuurlijk al veel te verduren gehad en krijgt nu weer een heftig middel te verwerken.

Tevens zijn de bijwerkingen niet mals. Haaruitval, misselijkheid, smaakverandering, vermoeidheid en (heftige) diarree horen allemaal bij de mogelijkheden. Vooral dat laatste werd vaak genoemd, echt iets om naar uit te kijken dus. 💩 Het toegediend krijgen van de infusen vind ik niet zo spannend, maar met deze bijwerkingen wordt het ziek zijn toch wel weer erg voel- en zichtbaar.

Het klinkt niet bepaald aanlokkelijk, maar als we daarmee de reservetijd nog wat kunnen oprekken, is het wat mij betreft het waard. Ik ben opzich niet bang om dood te gaan, toch stel ik het liefst het zo lang mogelijk uit. Mocht het om wat voor reden niet goed bevallen, kan ik er voor kiezen om te stoppen met de behandeling.

De kuur kan maximaal twaalf keer gegeven worden, elke twee weken een keer. Als alles een beetje goed blijft gaan, betekent dat dus 24 weken. Ik weet nog niet of ik me daar aan vast durf te houden. Eerst maar zien hoe het gaat.