Stabiliteit

Vandaag was het weer eens zo ver. Zenuwachtig rijden we naar het ziekenhuis. Suzan en ik gaan te horen krijgen hoe de scan van vorige week er uit ziet. Op zich heb ik er wel vertrouwen in. Ik voel me hetzelfde, bloedwaarden schommelen ongeveer rond dezelfde waardes. Toch kan ik het niet helpen om ergens in het achterhoofd te horen dat dat niet perse alles zegt.

Deze keer toch wel. De oncoloog was wederom snel met het klaren van de onzekerheid. Goed nieuws dus, de ziekte blijft stabiel. Strikt genomen meet de radioloog altijd van punt A naar punt B op de target laesies, waarmee er deze keer bepaald is dat er nagenoeg niks veranderd is. Tijdens het gesprek laat de oncoloog de beelden zien en vertelt dat als je de uitzaaiingen zou omtrekken, dat er wel degelijk enige afname te zien is. En oké, het is niet alsof er ineens de helft verdwenen is, maar alles is beter dan toename.

Het lucht op, de (lichte) spanning vloeit weg. We kunnen weer een tijdje door. De volgende scan zal ergens in midden januari plaats vinden. Nieuwe mijlpalen komen in zicht, worden haalbaarder. Alwéér een mindfuck. Ik bedoel, hoe vaak heb ik al genoemd dat dit zo ontzettend alle verwachtingen overstijgt? De momenten dat ik stil heb gestaan bij dat ik dit jaar mogelijk dood ga, kan ik niet meer op twee handen tellen. Maar hier ben ik nog steeds, én hebben we het ineens over volgend jaar... Wauw!

Met de oncoloog en de case manager hebben we het hier uiteraard ook wel weer over gehad. Ook tegen hun heb ik gezegd dat ik me er bewust van ben dat de ziekte zich onvoorspelbaar gedraagt. Tegelijkertijd zegt de oncoloog ook dat de ziekte zich tot nu toe ook laat bedwingen. Het reageert op behandelingen en brengt het weer tot rust. Dat feit is gunstig voor de toekomst. Als dat het enige was waar we op zouden moeten varen, dan was het misschien makkelijk. Er zijn echter meer factoren die het optelsommetje maken. Wat dat betreft blijft het koffiedik kijken.