Time

Tags:

• Leven na de dood
• Tijd is oneindig
• Samen zijn

---

We zijn al / pas vier maanden verder en er is al zoveel weer gebeurd. Dingen die zonder Rutger zijn gebeurd. Zo ben ik weer een dag per week gaan werken, wat dankzij lieve vrienden en een fijne werkgever weer kan, heb ik mijn eerste studiepunten bij elkaar gesprokkeld, mag Oscar binnenkort afzwemmen, is het bijna Lottes geboortedag en kerst. Allemaal mijlpalen, waarvan je weet (of hoopt) dat ze komen en toch raken ze weer op het moment dat het daar is.

We vierden Sinterklaas met de familie. Een festijn ieder jaar weer met veel cadeautjes, gedichten en gelach, iets waar Rutger ook altijd veel plezier aan beleefde. Dat wordt dit jaar anders, daar waren we het allemaal over eens. We proberen nieuwe wegen uit en een draai te geven aan dingen die normaal zo 'normaal' lijken. Echter normaal wordt het nooit weer echt. Zoals Rutger vaak zei, dit is ons nieuwe normaal.

Een paar weken geleden hebben we Rutgers as bij Lotte begraven, iets wat Rutger graag wilde, Hij wilde graag bij haar zijn. Rutger was ook duidelijk dat er niet 2m2 van de aarde beschikbaar moest blijven voor alleen zijn lichaam. De aarde was al vol genoeg. Zijn urn was van hetzelfde materiaal als de cocon waar hij de laatste week in gelegen heeft, het verrijkt de grond. Daar moesten ze bij het Selwerderhof een beetje aan wennen. De gemeenteman had keurig een gat gegraven en daar een soort plastic prullenbak ingezet, zodat de urn goed zou blijven. Tja, dat was nou net niet de bedoeling. Dus twee gemeentemannen op de knieen om die bak er weer uit te vissen. Samen met de kinderen en de familie kaarsjes aangestoken, Goldband, Pink Floyd en Sade er bij geluisterd en bloembollen geplant. De kinderen zongen hard mee met de liedjes Noodgeval en de Wereld.

De kinderen gaan allebei anders om met het verdriet, waar Julia zich terugtrekt en niet zoveel over zegt, is Oscar luid en duidelijk aanwezig als er iets gebeurd wat hij niet had verwacht. Van alles wat we hadden voorbereid, was de heftigheid van de emoties van de kinderen iets waar ik me niet (goed genoeg) op voorbereid had. Dat iedereen anders omgaat met emoties had ik natuurlijk wel bedacht en toch ergens was mijn verwachting dat de kinderen er toch op dezelfde mee om zouden gaan zoals ik. Het verdriet komt in golven en zit in kleine dingen. Dat bakje boven op het keukenkastje met het spuitje van de morfine bijvoorbeeld. Ik was al weer vergeten dat het daar lag, ineens vindt je het dan terug als je een ovenschaal zoekt. Midden in de nacht op mijn verjaardag kwam de verpleegkundige om Rutger een shot morfine te geven, toen het niet meer lukte om de pillen in te nemen. Dat spuitje hebben we in een bakje gestopt en boven op de kast gelegd. Voor mijn gevoel was dat gister nog, zo gek hoe de tijd doorgaat en stil kan staan op hetzelfde moment. Tijd is wibbely - wobbely en nooit synchroon voor iedereen. Een interessant en dagelijks voelbaar gegeven.

Een leuk ding om te vermelden was het bezoek van 2 NLLGG - bestuursleden. Ze kwamen postuum een gietijzeren beeldje uitreiken aan Rutger. Het logo wat Rutger ontworpen heeft in de tijd dat hij nog voorzitter was, gaf hij de naam Vincent. Fijn om te horen van mensen dat Rutger veel betekend heeft voor Nederlandse Open Source Community en dat was Rutger ooit wilde opzetten, dat daar nu gevolg aan gegeven wordt. Zijn grote doel om mensen die met Open Source bezig zijn, te verbinden en met elkaar te laten samenwerken, wordt door anderen voortgezet.

Ook kregen we een prachtig kunstwerk voor aan de muur. Deze prachtige doek heeft bij Rutgers laatste feestje over zijn cocon gelegen. Daarna heeft Manja het mee genomen om de doek nog mooier en zachter te maken, ook heeft ze er een ophangsysteem achter gemaakt zodat het aan de muur kan hangen. De oneindige acht en de kleuren symboliseren de oneindige liefde die tussen ons en onze kinderen is.

Het is gek om de bedenken dat het al bijna 2026 is en dat dat een volledig jaar zonder Rutger wordt. Ik had niet gedacht dat het leven zo snel weer door zou gaan en dat het zo gewoon en tegelijk zo ongewoon zou zijn om zonder Rutger door te leven. Rutger is nog zo aanwezig in alles in ons leven en tegelijk is de afwezigheid zo grootst. Waar ik nu vooral erg blij om ben, is dat ik niet in een dikke eindeloze mist ben belandt, zoals na het overlijden van Lotte. We hebben dit leven na de dood beter kunnen voorbereiden. Ik hoor Rutger nog zo zeggen, maar 'jij kunt zoveel meer dan je zelf weet'. Ik kon het toen niet geloven, maar langzaamaan zie ik dat hij gelijk heeft gekregen.

Kort dankwoord voor alle lieve mensen die ons bij hebben gestaan in de afgelopen maanden. Zonder jullie hadden we niet hier kunnen staan waar we nu zijn. Dank je wel dat jullie er zijn om samen verder te leven na de dood <3.