To be continued

Mijn voorgevoel bleek juist. Al een tijdje had ik het idee dat ik deze keer geen goed nieuws zou krijgen. Ik baseerde dat gevoel vooral op dat de bloedwaardes (met name de tumormarkers) weer aan het stijgen waren. Vertrouwen op mijn lijf doe ik al een tijd niet meer, maar het voldoet wel weer aan een bekend patroon. Tot nu toe hebben we bij elke behandeling gezien dat het een tijd werkt, maar als de CEA een stijging blijft tonen, zien we dat op de scan ook terug.

De radiologen bekijken scans vanuit verschillende hoeken. Zo zijn er de 'targetlaesies', oftewel plekken die onder bepaalde voorwaarden eerder zijn waargenomen en waar ze specifiek naar kijken. Deze waren nagenoeg hetzelfde gebleven. Daarnaast heb je ook de non-targetlaesies en eventueel nieuwe laesies. Hier is waar het deze keer om gaat, want er is groei gezien en ook de "suggestie" van nieuwe uitzaaiingen.

Met andere woorden, er is progressie en de behandeling waar ik in zat werkt niet meer.

"Oké, en nu?" vroeg ik aan de oncoloog, hoewel ik het antwoord eigenlijk al wist. Het is namelijk niet de eerste keer dat we dit traject hebben besproken. Alleen zitten we nu ook nog tegenover een andere arts, omdat "mijn" oncoloog is helaas enige tijd uit de running is. Alle 'reguliere' behandelingen heb ik nu gehad. Er is dus niks meer wat als nieuw voor de kankercellen komt. Er is wel de mogelijkheid om de behandeling die ik als eerste heb gehad (CapOx) nog een keer te proberen. Een andere mogelijkheid is dat een ander ziekenhuis misschien nog een experimentele behandeling heeft. Maar, zegt de oncoloog, de kans dat deze opties wat doen is minimaal. Tsjah, dat heb ik vaker gehoord, antwoord ik. De behandeling waar ik nu in zit, maar ook die ik vorig jaar lange tijd gehad heb, hadden ook allebei weinig kans van slagen. En toch hebben die me heel veel (tijd) opgeleverd.

Suzan en ik spreken allebei uit dat we nu nog niet bereid zijn om bij de pakken neer te gaan zitten. Ik ben ondanks alles wat ik ondertussen te verduren heb gehad nog steeds relatief fit. Vermoeidheid speelt weliswaar een grote rol in het dagelijks leven, maar ik ga ondertussen wel twee of drie keer per week naar de sportclub. En breng bijna dagelijks Oscar naar school, doe dingen in het huishouden, heb nog genoeg dingen die ik wil doen. Dus nee, niks doen? Not an option.

De oncoloog ziet het ook aan ons. Hij gaat een aantal ziekenhuizen in het land bellen om te vragen of deze iets voor mij kunnen betekenen. Er zijn natuurlijk een aantal voorwaarden waar mijn casus aan moeten voldoen om ergens in aanmerking te komen. Dus dat is even afwachten. Dat ik relatief fit ben, is in ieder geval gunstig. Een andere overweging is wat het voor ons gaat betekenen. Bijwerkingen, reistijd, ziekenhuistijd gaan een grotere rol spelen. De voordelen moeten wel opwegen tegen de nadelen. Ik moet mezelf, mijn kwaliteit van leven niet uit het oog verliezen.

Later in de week gaat de arts mij bellen om verslag uit te brengen. En dan moeten we een keuze maken...

To be continued