Toenemende onzekerheid

De weken zijn voorbij gevlogen. Wie het een beetje heeft bij gehouden, verwachtte misschien al een nieuwe blog update. Want er zijn vier kuren chemo geweest, dus er volgde weer een scan. Deze week hebben we daar uitslag over gekregen. Direct na het gesprek zou ik een nieuwe kuur krijgen.

Met nadruk op zou, want de kuur ging niet door. Het beeld op de scan is namelijk niet goed. Was de vorige keer nagenoeg geen activiteit waar te nemen, heeft de kanker zich inmiddels weer aangepast en is gaan groeien. De eerdere nieuw verworven hoop is vervlogen.

Maar er zijn nog andere behandelmogelijkheden. Daarom begin ik volgende week met iets nieuws. Zo nieuw dat ik de tweede ben in het Martini die deze combinatie krijg. Het gaat om een combinatie van bevacizumab met TAS-102 (trifluridine/tipiracil, beoordeling van studie). Een beetje spannend wel, want ik heb al een keer eerder bevacizumab gehad en daarna heb ik anderhalve week met koorts in het ziekenhuis gelegen. Alleen is er nooit een concrete oorzaak voor die koorts gevonden. Maar sindsdien heb ik het middel niet meer gehad. Hopelijk gaat het nu wel goed, zodat er een aantal van deze kuren kunnen volgen.

Elke kuur duurt vier weken. In de eerste twee weken moet ik vijf dagen de TAS-102 tabletten slikken, twee dagen niet en dan weer wel. Op de eerste en vijftiende dag krijg ik een infuus met bevacizumab. De laatste twee weken niks en zal er bloedwaarden controle zijn op de laatste dag. We doen eerst twee kuren (is dus twee maanden) en dan volgt er weer een scan.

Voordat het gesprek met de oncoloog plaats vond, hadden Suzan en ik al naar elkaar uitgesproken dat het ons niet lekker zat. De CEA-waarden in mijn bloed waren weer gaan stijgen en ook de zwaardere vermoeidheid na het infuus duurde langer. Dat zorgde intuïtief er voor dat we een soort van voorbereid waren op het slechte nieuws.

Terwijl we juist het sprankje hoop van de vorige keer hadden toe gelaten om wat groter te zijn. Bijvoorbeeld met Oscar zijn verjaardag, lonkte het idee van dat ik er misschien volgend jaar bij kan zijn ook wel erg. Dat was misschien ook wel te veel gehoopt. Maar nu... Het staat allemaal weer op scherp.

Om het in perspectief te zetten, ik kan/mag kiezen om niet verder te gaan met behandelen. Niks doen dus. Maar we weten dat we te maken hebben met een agressieve kanker. Dat de vrije hand geven, kan betekenen dat het dan ook snel gaat. Hoeft niet, het zou zo maar nog eens maanden kunnen duren. Maar erg waarschijnlijk is dat niet. Zolang ik dat onvermijdelijke af kan houden, zonder daar te veel onder hoeven te lijden, hou ik me vast aan de beetjes hoop die ik kan verzamelen.

Want ondanks de onzekerheid en het onvermijdelijke op de horizon, gaat het leven door.

Uit de aflevering "Boom" van Doctor Who:

The Doctor: We're all dead eventually. There's hardly any time that we're not dead. Which is a good thing too. We've got to keep the pace up, otherwise nothing would get done. Dying defines us. Snow isn't snow until it falls.
Ruby Sunday: Snow...?
The Doctor: Yeah, snow. We all melt away in the end. But something stays. Maybe the best part. A sad old man once told me what survives of us is love.