Travelling through time and space

Vandaag is jouw verjaardag. Een dag waarop je nog even lekker laten liggen en met koffie naar boven gaan om je wakker te maken. We zitten dan gezellig met z'n allen op bed, we zingen voor je en geven je een cadeau. Dit is hoe we dit normaal doen.

Vandaag is het anders. In mijn hoofd zing ik een liedje voor je, feliciteer ik de kinderen, gaan we straks taart halen en halen we jouw urn met as op.

Je komt in elk geval weer thuis vandaag. Het voelt nu echt definitief dat je dood bent. Tot nu toe kon je nog steeds binnenstappen en was je gewoon heel lang boodschappen doen of blijven hangen in de hornbach.

Jouw favoriete rij in de hornbach, die met alle schroeven, pluggen en spijkers, was de plek waar ik van de week met dikke tranen stond te kijken naar Oscar. Hij wilde grote spijkers zodat hij iets kon timmeren en zocht die met de grootste precisie uit, zoals jij dat ook altijd kon doen.

Het blijft gek om te bedenken dat de tijd zo snel kan gaan en zo langzaam tegelijk. Zoals we ook op je kaart hadden gezet. Time isn't a linear proces, it's timey-wimey wibbly wobbly. Dat maken wij dagelijks mee.

Anderhalve maand geleden hoopte je nog je verjaardag te gaan halen. Tot op de een na laatste dag hoopten we nog op een wonder en konden we ons echt niet voorstellen dat je dood zou gaan.

Zoals Oscar van de week zei na een heftige uitbarsting; "ik zag het op jouw verjaardag pas mam, dat papa zo ziek was, eerder was het me niet opgevallen. Een paar uur later was hij ineens dood" Het brak mijn hart en tegelijk vervulde het me met liefde. Het zegt iets over met hoeveel gratie je deze ziekte hebt weten te dragen. Je hebt alles gedaan om er zolang mogelijk voor ons te zijn.