Jarig

Vandaag ben ik jarig! En dat hadden we begin dit jaar niet verwacht. Te bedenken dat het behalen van eind augustus vorig jaar al onwaarschijnlijk leek. Vierenveertig (44!) worden voelt dan ook wel wat onwerkelijk. Inmiddels is het twee jaar geleden dat ik te horen kreeg dat ik kanker heb. Toen stapten we in de achtbaan van deze ziekte en wat daar allemaal achter weg komt. Zes verschillende behandelingen, vele ziekenhuisbezoekjes en meerdere pieken en dalen.

Ik weet hoe grillig de ziekte zich in mij gedraagt. Daarom hou ik er alweer, of eigenlijk, nog steeds rekening mee dat een volgende bloeduitslag of scan laat zien dat ook de huidige behandeling niet meer effectief is. Er was een studie (waarvan ik de link niet meer terug kan vinden) waar uit kwam dat gemiddeld genomen mensen er 10,5 maand langer door leven.

Van dat gemiddelde heb ik er bijna de helft op zitten. Soms weet ik niet wat ik daar van moet denken. De gedachte aan dat het ook ineens snel verkeerd kan gaan, grijpt me soms wel naar de keel. Ik hoop dat ik voorlopig de verwachtingen blijf overstijgen. Misschien is mijn lijf sterk genoeg om het langer vol te houden dan dat gemiddelde - of om tóch nog iets anders/opnieuw te proberen als blijkt dat dit niet meer werkt. Al acht ik de kans niet heel groot.

Voor nu zit ik in ieder geval nog vol levenslust en wil dan ook nog van alles. Dat alles kost me - zowel fysiek als mentaal - klauwen energie, zeker in de weken dat ik de chemo-pillen moet innemen. Desondanks ben ik dankbaar voor wat ik nog kan. Het lukt me om met de kinderen in een Cessna mee te vliegen (met dank aan Stichting Hoogvliegers) of afgelopen weekend mijn verjaardag te vieren en het dan laat in de nacht te maken. Zoals ik vandaag al naar iemand schreef: nu kan het nog, dus geen reden om me in te houden