Ongeneeslijk ziek

Begin september werd ik 's ochtends wakker met een enorme pijn in mijn rug. Dermate dat ik de huisarts belde. Na me onderzocht te hebben, stuurde ze me naar de eerste hulp voor controle. Een aantal onderzoeken en vele uren later, hadden ze nog niks gezien wat de pijn verklaarde. In mijn bloed was wel een waarde die atypisch was en daarom moest ik een nacht blijven.

De volgende ochtend werd er opnieuw bloed afgenomen en werd er daarna echo van mijn buik gemaakt. Even later werden Suzan en ik gevraagd om mee te gaan naar een kamer waar we privé konden praten. In gedachten was ik terug bij de slecht nieuws gesprekken die we gehad hebben in de periode dat we bij Lotte in het ziekenhuis waren. Ik zei dan ook tegen Suzan, dit belooft niet veel goeds. Eenmaal gestoeld in de kamer, werden er weinig doekjes omheen gewonden: op de echo waren vlekjes op de lever te zien.

Daar zaten we dan, weer in de achtbaan. Over de kop, hard de bochten door. Suzan en ik houden elkaar vast, allerlei gedachten schieten door ons hoofd. Maar eerst willen de artsen nog een CT-scan doen, zodat er een beter beeld ontstaat wat er allemaal gaande is. Verder afwachten dus. Een paar uur later komt de uitslag, opnieuw in de privé kamer: "meneer, u heeft darmkanker met uitzaaiingen naar de lever'. Op de vraag van Suzan of ik er door kom te overlijden was het antwoord "ja, uiteindelijk komt hij hierdoor te overlijden".

Niet te geloven... In iets meer dan 24 uur van een pijn in de rug, waarvan ik dacht dat het simpelweg een spierknoop of iets dergelijks zou zijn, naar een kankerdiagnose. Onzekerheid, onwerkelijkheid, onwenselijkheid spoelen over ons heen.

Mijn ouders zijn inmiddels met Julia in het ziekenhuis aangekomen. Eerst neem ik mijn ouders mee naar de kamer, Julia blijft bij Suzan op de zaal. Het nieuws komt uiteraard als een schok aan bij mijn ouders. Maar als ik even later op de zaal aan kom, breekt mijn hart helemaal (en niet voor de laatste keer). Julia zit huilend bij Suzan op het bed. Het besef dat papa kanker heeft komt ook bij haar hard aan. Knuffelen, knuffelen, knuffelen. Dat is wat we doen en nog heel veel gaan doen in de tijd die volgt.

Wat er volgt, zijn meer onderzoeken. Datzelfde weekend mag ik naar huis, maar moet wel voorbereiden op een darmonderzoek. Je mag dan een heerlijk drankje (moviprep) nemen om je darmen leeg te laten lopen. Koud en met een rietje was het nét te doen. Een MRI en een PET scan later, was er inmiddels een behandelplan bekend.

Eerst een week elke dag een keer bestraling, daarna zes kuren chemo. Elke chemo-kuur zou bestaan uit een infuus in het ziekenhuis krijgen, dan twee weken tabletten en daarna een rustweek. Tussendoor een aantal keer een CT-scan om te zien wat het effect van de kuren zouden zijn.

Op het moment dat ik deze post schrijf, zijn de zes kuren achter de rug en ben ik met de zevende bezig. Elke kuur is tot nu toe anders verlopen, maar over het algemeen heb ik niet veel te klagen over de bijwerkingen. Voornamelijk ben ik veel en snel moe, energie moet ik op letten goed te verdelen. En koudegevoeligheid is een bijwerking die er voor zorgt dat ik een boel dingen niet meer kan, omdat het te koud is voor mijn vingers. Gelukkig vallen deze bijwerkingen mee en voel ik me daardoor niet écht ziek, ook al ben ik dat wel.

Daar zit meteen ook het crue van dit verhaal. Deze week heb ik namelijk te horen gekregen dat mijn levensverwachting niet meer dan een aantal maanden is. Als het aan ons ligt zijn dat nog een groot aantal, maar we zijn er ons goed van bewust dat de factoren dan erg gunstig moeten zijn en daar hebben we helaas weinig invloed op.

Al met al is er veel op ons afgekomen en we gaan de komende tijd nog veel te verwerken krijgen, maar gelukkig hebben we veel steun aan familie, vrienden en kennissen. We doen het niet alleen en daar houden we ons aan vast. Ik hoop in komende tijd meer te schrijven over de impact wat ongeneeslijk ziek zijn met zich mee brengt. Dat zijn niet alleen maar treurige dingen, we hebben in de afgelopen maanden ook veel lichtpuntjes gehad.